Diagnoza logopedyczna
Do udzielenia skutecznej pomocy pacjentom z zaburzeniami mowy niezbędne jest fachowe rozpoznanie i postawienie trafnej diagnozy logopedycznej.
Do podstawowych zadań diagnostycznych logopedy należy:
- ocena poziomu rozwoju mowy,
- określenie sfer i rozmiaru jego opóźnienia,
- rozpoznanie rodzaju zaburzeń.
Pierwszym etapem diagnozowania jest wywiad z rodzicem lub opiekunem dziecka. Jednym z ważniejszych elementów postępowania diagnostycznego jest obserwacja ,w trakcie której logopeda ustala poziom kompetencji językowych dziecka i ich zgodność z normami rozwojowymi. Logopeda sprawdza wszystkie czynniki warunkujące rozwój mowy i artykulacji. Bada budowę i sprawność aparatu artykulacyjnego, sprawdza sposób oddychania, zgryz. Dokładnie diagnozuje sposób realizacji głosek języka polskiego. Jak badany wymawia głoski we wszystkich pozycjach w wyrazie i w różnym sąsiedztwie fonetycznym, w tym w grupach spółgłoskowych. Ocena artykulacji zawiera pełny opis i charakterystykę nieprawidłowości artykulacyjnych. W trakcie badania logopeda ocenia także słuch fonematyczny, kinestezję artykulacyjną, analizę i syntezę słuchową, ogólną sprawność ruchową, płynność mowy.
Badanie artykulacyjne zakończone jest postawieniem diagnozy w oparciu o wybraną klasyfikację zaburzeń mowy (dyslalia, seplenienie, afazja, jąkanie, dyzartria, zaburzenia głosu, opóźniony rozwój mowy). Czas trwania badania logopedycznego jest zróżnicowany, zależy od rodzaju zaburzenia, od możliwości i kondycji psychofizycznej badanego. W niektórych przypadkach logopeda kieruje dziecko na dodatkową diagnostykę: psychologiczną , neurologiczną, foniatryczną, laryngologiczną, ortodontyczną i inną. Na podstawie zebranych danych logopeda ustala zakres potrzeb, rodzaj niezbędnej pomocy oraz opracowuje program terapii.